Кӯдак намехӯрад? Ақидаҳо ва маслиҳатҳо

Кӯдакони хурдсол аксар вақт хеле кам мехӯранд, хӯрокро интихоб мекунанд ё тамоман аз хӯрокхурӣ даст мекашанд. Ба онҳо ғизои солим пешниҳод кунед ва бигзоред, ки онҳо чӣ қадар хоҳанд, бихӯранд. Хуб мешуд агар Шумо иштиҳои кӯдакро дар давоми як ҳафта арзёбӣ кунед, на ин ки як рӯз. Ба кӯдак пешниҳод кардани маҳсулоти навро идома диҳед ва ба ниёзҳои кӯдак диққат диҳед.

Кӯдаки синни бармаҳал намехӯрад - ё ба қадри кофӣ намехӯрад?

Волидон аксар вақт аз он хавотир мешаванд, ки оё фарзандони онҳо ғизои солимро ба қадри кофӣ истеъмол мекунанд. Аксар вақт, кӯдакон хеле кам мехӯранд, хӯрокро интихоб мекунанд ё аз хӯрок хӯрдан тамоман даст мекашанд.

Барои ин якчанд сабаб вуҷуд дорад:

Дар кӯдакони хурдсол иштиҳо бинобар сабаби афзоиши қад ва инчунин сатҳи гуногуни фаъолнокӣ пайваста тағйир меёбад.

Кӯдакони синнашон калонтар нисбати хурдсолон камтар афзоиш меёбанд , бинобар ин онҳо ба ғизои камтар ниёз доранд.
Онҳо меъдаи хурд доранд.
Онҳо ба олами атроф шавқу ҳаваси зиёд доранд, бинобар ин ба хӯрок камтар аҳамият медиҳанд.
Онҳо мехоҳанд ҳудудҳои худро васеъ кунанд ва нишон диҳанд, ки то чӣ андоза мустақил буда метавонанд.

Як рӯз аз хӯрдани чизе ҳаловат бурдану дигар рӯз бошад аз ҳамон хӯрок даст кашидан, рафтори муқаррарӣ барои кӯдак аст. Ин як роҳи нишон додани мустақилият аст. Ба вазъият чунин нигаред: Шумо ба фарзандатон намудҳои ғизои солимро пешниҳод мекунед ва ӯ мустақилона қарор мекунад, ки чӣ қадар хӯрок мехӯрад ва оё ӯ умуман мехӯрад ён не.

Зиёд ва кам шудани иштиҳо: чӣ гуна бояд бо он мубориза барад?

Агар кӯдак нахӯрад ё қисман хӯрад, Шумо метавонед ҳиссаи хӯроки ӯро кам кунед. Барои кӯдакони хурдсол хӯрдани хӯрок бо ҳиссаҳои на он қадар зиёд, ҳолати муқаррарист.

Кӯшиш накунед, ки кӯдакро барои то охир хӯрдани ҳамаи хӯроки дар табақчааш буда, маҷбур кунед, чунки ин рафтори Шумо боиси ба изтироб омадани кӯдак ҳангоми истеъмоли ғизо шуда метавонад. Ба ҷои ин, кӯдакро барои хӯрдани як қошуқи пурраи хӯрок ё нӯшидани об таъриф кунед, агар ӯ дигар ҳеҷ чиз хӯрдан нахоҳад.

Дар байни вақти истеъмоли хӯрок, Шумо метавонед ба кӯдаки худ газакҳои солим, ба монанди меваҳо ё сабзавоти майдакардашуда пешниҳод кунед. Ин ба ӯ қувват мебахшад, агар ӯ дар вақти хӯрокҳои асосӣ қисмҳои хурд бихӯрад.

Агар Шумо ба фарзандатон ғизои солим диҳед, хавотир нашавед, агар ӯ баъзан каме хӯрок бихӯрад: кӯдак аз гуруснагӣ намемирад. Кӯдакон хеле хуб миқдори ғизои ба худашон лозимиро муайян мекунанд.

Иштиҳои фарзандатонро дар як руз не, балки дар як хафта баҳо додан дуруст мешавад. Ҳеҷ гап нест, агар кӯдак имрӯз камтар бихӯрад - фардо шояд гуруснатар шавад.

Озмоиши маҳсулоти нав: баъзе маслиҳатҳо

Шояд шумо фарзанди худро интихобкунанда меҳисобед ва фикр мекунед, ки ӯ танҳо як ё ду хӯроки муайянро мехӯрад.

Аммо агар ба бачаҳо гоҳ-гоҳ таомҳои нав пешкаш кунед, дер ё зуд онро месанҷанд. Дар ин ҷо баъзе идеяҳое ҳастанд, ки метавонанд кӯмак кунанд.

Ба вуҷуд овардани шароити мусоид барои хӯрокхурй

Вақти хӯрокхӯриро ба як кори ҳаловатбахш ва мунтазами оилавӣ табдил диҳед. Агар имконпазир бошад, бо тамоми оила дар сари миз нишинед, то ки бо кӯдак хӯрок хӯред.
Ба фарзандатон нишон диҳед, ки аз ғизои омодакардаатон то чӣ андоза лаззат мебаред.
Кӯдаки худро ба тайёр кардани хӯрок барои тамоми оила ҷалб кунед.
Хӯрокҳои нав пешниҳод кунед, вақте ки шумо ва фарзанди шумо ором ҳастед ва аз ҳад зиёд хаста набошед ё ба чизҳои дигар парешон нашавед.

Барои ҳар як хӯрок на бештар аз 20 дақиқа иҷозат диҳед. Агар кӯдак он чизеро, ки дар табақаш аст, нахӯрад, онро хориҷ кунед ва ба ивази он чизи дигаре надиҳед.

Кӯдаки худро барои рад кардани хӯрокҳои нав ҷазо надиҳед. Ин метавонад ҷорӣ намудани маҳсулоти навро ба таҷрибаи манфӣ табдил диҳад.
Ба кӯдаки худ ришва надиҳед, то ба ӯ ғизои солим бихӯрад. Ин метавонад кӯдакро водор кунад, ки ба ҷои ғизои солим майл кунад ва ғизои солимро кори дилгиркунанда ҳисоб кунад.

Шиносоӣ ба маҳсулоти нав

Пешниҳоди чизҳои навро давом диҳед. Кӯдакон таоми навро танҳо аз кӯшиши 10-15-ум «чашидан» метавонанд қабул намоянд.
Ба кӯдаки худ ҳамон хӯроке диҳед, ки ба тамоми аъзоёни оила медиҳед. Он аз доираи васеи хӯрокҳо маводи ғизоӣ мегирад ва мазза ва тамъҳои навро ҳамчун "муқаррарӣ" қабул мекунад.
Дар баробари хӯрокҳое, ки фарзанди шумо аллакай медонад ва дӯст медорад, хӯрокҳои навро пешниҳод кунед.
Агар кӯдак чизеро рад кунад, пас аз як ҳафта такроран пешниҳод кунед. Кӯдак метавонад бо камоли майл ба ин «фикр» кунад ва ҳатто барои иловаҳо талаб кунад - таваҷҷӯҳи кӯдакон ба ғизо хеле тағйир меёбад.

Ба фарзандатон имконияти «асосӣ будан» - ро диҳед

Бигзор кӯдаки шумо ба таом даст занад, лесад, бо ғизо бозӣ кунад ва ҳангоми омӯхтани хӯрокхӯрӣ ба баъзе бесарусомонӣ омода бошед.
Бигзор вай худаш хӯрок бихӯрад ва агар лозим шавад, кӯмак намоед.
Агар кӯдак ба хӯрок таваҷҷӯҳ зоҳир накунад, хаста, хашмгин ё носолим ба назар расад, хӯрокро аз наздаш гиред.

Пас аз он ки шумо фаҳмидед, ки кӯдаки шумо чӣ гуна хӯрокро дӯст медорад, метавонад майли пухтан барои ӯ танҳо ҳамон ғизо бошад. Бо вуҷуди ин, барои гирифтани тамоми маводи ғизоӣ, ки барои афзоиш ва рушд заруранд, кӯдак бояд хӯрокҳои гуногун бихӯрад. Аз ин рӯ, кӯшиш намоед, ки ратсиони ғизо гуногун бошад.

Дар сари дастархони оилавӣ аз ҳамаи панҷ гурӯҳ маҳсулоҳои гуногуни серғизо пешкаш намоед. Худатон хӯрокҳои гуногун бихӯред - ба фарзандатон нишон диҳед, ки истеъмоли ғизои нав лаззат мебаред. Хӯроки солим ва муҳити мусоид барои хӯрокхӯрӣ, ки муносибати мусбӣ ба ғизои солимро мусоидат мекунад, барои фарзанди шумо як ангезаи бузург хоҳад буд.

Аломатҳое, ки кӯдакон метавонанд барои хӯрокхӯрӣ ба кӯмак ниёз дошта бошанд

Агар фарзанди шумо дар умум солим бошад ва хуб инкишоф ёбад, барои бозӣ кардан, омӯхтан ва дарк намудани ҷаҳон қувваи кофӣ дошта бошад, эҳтимол дорад, ки ӯ ба қадри зарурӣ хӯрок мехӯрад.

Ба табиби оилавӣ, табиби кӯдакона ё диетолог муроҷиат намудан лозим аст, агар:

кӯдак маҷмӯи хеле хурди маҳсулоти ғизоро истеъмол менамояд;
муддате аз гурӯҳи зиёди ғизо даст кашад;
доимо аз хурокхурӣ даст кашад;
Шумо дар бораи афзоиш ё ғизои кӯдаки худ дар маҷмӯъ нигаронӣ доред.