Номи ҳайвонхоро меёбем

Ба Шумо чӣ лозим мешавад: Табъи болида!  

Бозӣ аз чи иборат аст: Бозингари аввал ҳайвонро тахминан дар хотир мегирад. Баъдан ӯ тавсиф менамояд, ки ҳайвон чихел аст, вале номи онро намегӯяд. Агар кӯдак тахмин карда шуда бошад, “калон ва хокситарии хартумаш дароз” ё агар мор тахмин карда шуда бошад, “дарози лағжонак” гуфтан мумкин аст. Бозиро бо гуфтани танҳо як калимаи ёрирасон каме душвор намудан мумкин аст. Дигарон бояд бигӯянд, ки кадом ҳайвон тахмин карда шуда буд ва касе, номи ҳайвони тахминшударо ёбад, ӯ бозиро давом медиҳад ва номи ҳайвони дигарро тахмин мекунад.

Дар мавриди тавсифи ҳайвон кӯшиш намоед, ягон хусусияти муҳими он, ки ба намуди зоҳирии ҳайвон алоқаманд нест, фикр намоед. Ин метавонад оид ба тарзи зиндагонии ҳайвон (масалан, агар дар бораи хирси сафед фикр кунед “дар ях зиндагӣ мекунад”) ё рафтори ӯ (масалан, дар мавриди муши паррон “шабҳо вомехӯрад”) бошад. 

Фарзанди Шумо чиро меомӯзад: Чунин тахминкуниҳо оид ба мавзӯи ҳайвонҳо инкишофи зеҳнии кӯдаконро ангезиш дода ба васеъ шудани захираҳои луғавӣ мусоидат мекунад. Ба кӯдакон ёдовар шудани ҳайвонҳои дӯстдошта ва ёфтани ҳайвонҳои тахминнамудаи дӯстонашон маъқул аст.