Сӯҳбати хаёлӣ

Ба Шумо чӣ лозим мешавад: Ҳеҷ чиз

Машғулият аз чӣ иборат аст: Вақте ки фарзанди шумо садо мебарорад ба ӯ ҷавоб диҳед. Бигзор ин як "сӯҳбат"- и воқеии кӯчак бошад - бо тифл бо садои мулоим сӯҳбат кунед, ҳангоми сӯҳбат ба ӯ табассум кунед; Ҳангоми сӯҳбататон гоҳ-гоҳ танаффусҳои кӯтоҳ кунед, то ба фарзандатон барои муомила кардан имконият диҳед; дар баъзе мавридҳо кӯдак ба садоҳои оддӣ мебарояд. Бо оҳанги баланд ё паст сухан гӯед ва пичиррос занед ва суруд хонед. Инро бонавбат бо кӯдаки худ иҷро кунед. Овозҳое, ки фарзандатон мебарорад, такрор намоед.

Кӯдакро рӯ ба рӯ бо худ ҷойгир кунед - кӯдак ҳангоми шунидани ин садоҳо шуморо мебинад. Кӯдаке, ки дар ин ҳолат аст, метавонад бинад, ки чӣ тавр қиёфаи руйи Шумо тағйир меёбад (табассуми васеъ, забони баровардашуда, чашмони калон кушодашуда, абрӯвони болокардашуда, рухсораҳои фарбеҳча ё пуфкардашуда). Кӯдакро мушоҳида кунед ва агар дидед, ки баъзе аз ин ибораҳо ӯро тарсонда истодаанд, зуд чеҳраи ӯро тағир диҳед ва пас аз муддате дубора такрор кунед ва ифодаро мулоимтар кунед. Дар хотир доред, ки ҳар як кӯдак инфиродӣ аст ва ба таври гуногун эътино мекунад. Дар ин бозӣ ифодаи рӯйро муддате нигоҳ доред, то ба кӯдак имконият диҳед, ки бо тамошо ва тақлид ба Шумо имкон диҳад, ки ифодаи нави рӯйро эҷод кунад. Он чизе, ки кӯдак карда истодааст, такрор намоед.

Варианти дигар ин аст, ки ба тифли худ лӯхтаки латтагӣ нишон диҳед ё ба ангушти худ ҷӯроби хурд пӯшед. Номи кӯдакро гиред,  ба таври боло ва поён ҳаракат намудани лӯхтак ё ҷӯроб ҳамчун лӯхтак . Боварӣ ҳосил кунед, ки фарзанди шумо аз паси ин ҳаракатро тамошо мекунад. Сипас ангушти худро бо давра тоб диҳед. Ҳар вақте ки Шумо мебинед, ки фарзандатон ҳаракатҳои лӯхтакро пайгирӣ мекунад, як ҳаракати навро карда бинед.

Ин як одати хеле мувофиқ ҳангоми иваз кардани уребча аст, аммо онро дар ҳар вақти холии бо кӯдаки худ гузаронидан низ истифода бурдан мумкин аст.

Фарзанди Шумо чиро меомӯзад: Дар ин марҳила бозичаи беҳтарине, ки бештар аз ҳама кӯдакро завқманд мекунад, ин Шумо мебошед! Чеҳраи Шумо, овози Шумо, бадани Шумо. Фарзандатон муоширатро бо Шумо меомӯзад, бодиққат ва муфассал чеҳраҳоро дида мебарояд ва бо онҳо алоқаи дуру дарози босиравиро нигоҳ медорад.