Падарон: таваллуди бармаҳал ва кӯдакони пеш аз мӯҳлат таваллудшуда

Кӯдак пеш аз мӯҳлат таваллуд шудааст: падарон чӣ ҳис мекунанд

Вақте ки кӯдаки Шумо таваллуд мешавад, ба Шумо лозим меояд, ки бо духтурон дар бораи ҳолати ӯ сӯҳбат кунед ва ин маълумотро бо ҳамсар ва оилатон мубодила кунед.

Шояд Шумо фикр кунед, ки Шумо бояд қавӣ ва ғамхор бошед, худро идора кунед ва дигаронро дастгирӣ кунед. Шумо аз падарии худ шод мешавед, аммо дар айни замон дар бораи кӯдак (ё кӯдакон) ва саломатии ҳамсари худ ғамхорӣ мекунед. Дар баъзе мавридҳо, Шумо шояд эҳсос кунед, ки назоратро аз даст додаед, наметавонед ба наздикон ғамхорӣ кунед ва умуман бо вазъият мубориза баред.

Агар Шумо худро дар байни масъулиятҳои хонагӣ, аз ҷумла нигоҳубини кӯдакони калонсол, беморхона ва кор гумшуда ҳис кунед, ин комилан муқаррарӣ ва фаҳмо аст.

Баъзе мардон мехоҳанд, ки дарҳол ба нигоҳубини кӯдак шурӯъ кунанд ва агар ин имконнопазир бошад, асабонӣ мешаванд. Дигарон ба вақти бештар ниёз доранд, то худро падар ҳис кунанд.

Ҳам аз тарафи амалӣ ва ҳам эҳсосӣ бисёр чизҳо рӯй медиҳад, бинобар ин эҳсоси стресси зиёд пас аз таваллуди бармаҳали кӯдак муқаррарӣ аст.

Падарон: мубориза бо изтироб дар бораи кӯдаки бармаҳал таваллудшуда

Бисёре аз падарон барои ҳалли вазъият эҳсосоти худро ба инобат намегиранл ё фавран ба кор бармегарданд.

Бо вуҷуди ин, барои фаъолияти солими равонӣ, зарур аст, ки эҳсосот ва ниёзҳои худро эътироф кунед. Барои дарк кардани онҳо вақт ҷудо кунед. Барои худ вақт ҷудо кунед - ҳатто агар он танҳо 30 дақиқа хоб ё оббозӣ бошад.

Метавонад муфид бошад, ки дар бораи эҳсосоти худ бо шахсе, ки Шумо боварӣ доред, сӯҳбат кунед - ҳамсар, дӯст ё аъзои оила. Шумо инчунин метавонед бо табибон сӯҳбат кунед.

Падарон: робита бо кӯдаки бармаҳал таваллудшуда

Падарон аз рӯзи таваллуд ба инкишофи фарзандонашон таъсири калон мерасонанд. Кӯдакон барои муошират бо ҳарду волидайн омода таваллуд мешаванд.

Ҳар қадаре, ки Шумо пештар кӯдакро ба оғӯш гирифта, ба нигоҳубини ӯ шурӯъ кунед, ҳамон қадар нисбат ба ӯ меҳру муҳаббат эҳсос хоҳед кард. Муносибати наздик байни Шумоён кӯмак мекунад, ки худро беҳтар ҳис кунед ва вазъиятро ҳал кунед.

Алоқаи пӯст ба пӯст, ки ҳамчун тамоси «кенгуру» маъруф аст, як роҳи олии пайванд ва пайвастшавӣ бо кӯдаки Шумост. Тавассути тамоси ҷисмонии наздик Шумо эҳсос хоҳед кард, ки ин чақалоқ фарзанди Шумост. Маҳз дар ҳамин лаҳза Шумо шояд хоҳиши муҳофизати ӯро эҳсос кунед ва ғамхорӣ кунед, агар Шумо инро қаблан эҳсос накарда бошед. Ҳамшираи шафқат ба Шумо нишон медиҳад, ки чӣ тавр кӯдакро бардоштан ва нигоҳ доштан лозим аст.

Вақте ки кӯдак каме калонтар мешавад - бо ӯ сӯҳбат кунед, китоб хонед ё суруд хонед. Ҳамаи ин барои барқарор кардани робитаи мустаҳкам бо кӯдак кӯмак мекунад.

Бурдани рӯзнома, аксҳо ва наворҳои видеои тифл низ роҳҳои наздик шудан ба ӯ ҳастанд. Агар ҳоло ба назари Шумо чунин менамояд, ки Шумо ин давраи ҳаётатонро ҳеҷ гоҳ фаромӯш нахоҳед кард, бидонед, ки ҳатто сахттарин таассуротҳо бо мурури замон аз байн мераванд.

Ҳангоми дар хона буданаш кӯдакро нигоҳубин кунед

Баъзан падарон фикр мекунанд, ки онҳо наметавонанд ба кӯдакони навзод нигоҳубин кунанд. Ва онҳо ҳатто худро падар ҳис намекунанд, балки танҳо шавҳар.

Иштироки бевосита дар нигоҳубини ҳаррӯзаи кӯдаки бармаҳал таваллудшуда беҳтарин роҳи рушди малака ва эътимод ба худ мебошад. Шумо метавонед ба кӯдак ғизо диҳед, уребчаашро иваз кунед, ӯро хобонед ё оббозидорониро ёд гиред.

Ҳангоми ин кор Шумо бо кӯдак як ба як мешавед, ки ин ҳам муносибати Шуморо мустаҳкам мекунад.

Кӯдакони бармаҳал таваллудшуда ба осонӣ аз ҳад зиёд хаста ва стресс мешаванд. Аломатҳои хастагӣ метавонанд тавассути забони бадан ва аксуламалҳои физиологӣ зохир шаванд. Тавсия дода мешавад, ки бо духтури оилавӣ ё ҳамшираи шафқат дар бораи чӣ гуна рафтор кардан бо кӯдак маслиҳат кунед, то ки ӯ аз ҳад зиёд хаста нашавад, махсусан дар рӯзҳои аввал.

Муносибат бо ҳамсар ҳангоми таваллуди бармаҳали кӯдак

Таваллуди бармаҳали кӯдак метавонад муносибати Шуморо бо ҳамсари худ душвор созад.

Аммо он инчунин метавонад тавассути мубодилаи таҷриба Шуморо ба ӯ наздиктар кунад. Бисёре аз падарон мефаҳманд, ки маҳз муносибатҳо ба онҳо дар мубориза бо изтироб аз таваллуди бармаҳали кӯдак кӯмак мекунанд.

Ӯҳдадориҳои иловагӣ баъди таваллуди бармаҳали кӯдак

Дар вазъияте, ки кӯдак дар шӯъбаи эҳёгарӣ қарор дорад, Шумо шояд масъулиятҳои бештаре дошта бошед, ки Шумо интизор набудед.

Агар Шумо фарзандони дигар дошта бошед, Шумо бояд нигоҳубин ва инчунин ба беморхона бурдани онҳоро барои аёдати модар ва кӯдаки навзод ба ӯҳда гиред.

Ба ғайр аз ташриф ба беморхона, ба Шумо лозим аст, ки харид кунед, хонаро тоза кунед, ба кор равед, кӯдакони калонсолро баред ва биёред.

Агар ҳамсари Шуморо аз беморхона ҷавоб диҳанд, аммо кӯдаки навзод дар он ҷо монад, вай эҳтимол вақти зиёдро барои ҷӯшидани шири сина сарф кунад ва зуд-зуд ба беморхона равад. Ин маънои онро дорад, ки хона ва оила муддати тӯлонӣ дар ӯҳдаи Шумо хоҳанд буд.

Инҳоянд баъзе идеяҳо барои кӯмак ба Шумо:

• Бо ҳамсари худ дар бораи вазъият ростқавлона ва ошкоро сӯҳбат кунед. Муоширати кушод ба беҳтар шудани вазъият кӯмак мекунад.
• Бо ҳамсари худ маслиҳат кунед, ки кадоме аз Шумоён барои чӣ масъул ҳастед ва чиро иҷро кардан на он қадар шарт аст. Масалан, тозакунии хонаро камтар кардан мумкин аст.
• Аз дигар аъзоёни оила ва дӯстон хоҳиш кунед, ки барои нигоҳубини кӯдакони калонсол кӯмак расонанд.
• Роҳҳои сарфаи вақтро дар иҷрои корҳои хона пайдо кунед.
• Бифаҳмед, ки оё Шумо дар ҷои коратон имконияти рухсатии иловагӣ доред ё не.
• «Бале, мархамат!» ҷавоб диҳед, агар касе ба Шумо таом пухтанро таклиф кунад, ба магазин равад, бачаҳоро гирад ё дигар ёрй расонад.