Чӣ тавр ва чаро бо кӯдакони навзод ва хурдсол сӯҳбат кардан лозим аст

Муошират бо кӯдакони навзод ва хурдсол: ҳар қадар бештар сӯҳбат кунед, ҳамон қадар беҳтар аст

Сӯҳбат бо навзод ё кӯдаки хурдсоли худ метавонад ба рушди малакаҳои муошират ва нутқи онҳо мусоидат кунад. Чӣ қадаре ки Шумо бо фарзандатон бештар сӯҳбат кунед, ҳамон қадар беҳтар аст.

Волидоне, ки бо фарзандони хурдсоли худ бисёр сӯҳбат мекунанд, садоҳо ва калимаҳои гуногунро истифода мебаранд. Вақте ки кӯдакон калимаҳоро дар контекстҳои гуногун мешунаванд, онҳо беҳтар мефаҳманд, ки ба онҳо чӣ гуфта мешавад. Муоширати доимӣ бо калонсолон дар ҳолатҳои гуногуни ҳаётӣ тадриҷан захираи луғавии кӯдакро васеъ мекунад.

Гап на танҳо дар бораи баланд бардоштани малакаи нутқ. Сӯҳбат бо кӯдаки навзод рушди қобилияти идрокро ташвиқ мекунад, ки ин ба фарзанди Шумо кӯмак мекунад, ки дар синни мактабӣ дар мактаб беҳтар таҳсил кунад.

Беҳтарин роҳи сӯҳбат бо кӯдакони навзод ва хурдсол кадом аст?

Сӯҳбат бо кӯдакони навзод ва хурдсол набояд ҷиддӣ бошад. Бо фарзандатон дар бораи он сӯҳбат кунед, ки чӣ тавр Шумо либос меовезед, хӯрок мепазед ё дар атрофи Шумо чӣ рӯй медиҳад.

Масалан, Шумо бо кӯдак дар кӯча меравед ва ӯ ба дарахт ишора мекунад. Бигӯед: «Ин дарахти азим ва бузург аст, дидӣ? Ман ҳайронам, ки дар ин дарахт кадом ҳайвонҳо зиндагӣ мекунанд? Шояд санҷоб?”

Бисёр калонсолон ҳангоми муошират бо тифлон ба кӯдак мутобиқ мешаванд ва бо ӯ «мисли кӯдак» сӯҳбат мекунанд: садонокҳоро дароз мекунанд, нутқро суст мекунанд, интонатсияҳои равшан ва ифодаи чеҳраро истифода мебаранд. Ин чунин садо медиҳад: «Салом бачаҷон! Ин нағзакаки мо ки?” Кӯдакон аз ин гуна муошират бештар баҳра мебаранд нисбат ба сӯҳбатҳои муқаррарии калонсолон. Кӯшиш кунед, ки бо кӯдаки худ "мисли кӯдак" муошират кунед, ин ба ӯ лаззат мебахшад.

Кӯдакони навзод ва хурдсол ба чӣ қадар муошират ниёз доранд?

Ҳар гуна сӯҳбат барои кӯдакони Шумо хуб аст, бинобар ин дар давоми рӯз кӯшиш кунед, ки ҳарчи бештар сӯҳбат кунед. Ба Шумо лозим нест, ки барои сӯҳбат махсус вақт ҷудо кунед.

Кӯдакони навзод ва хурдсол хомӯширо низ дӯст медоранд, аз ин рӯ, агар фарзанди Шумо беэътиноӣ кунад ва ба назар хаста, ноором ё хашмгин тобад, Шумо метавонед сӯҳбатро ба вақти дигар мавқуф гузоред.

Мизоҷи кӯдаки Шумо инчунин метавонад таъсир расонад, ки ӯ чӣ қадар вақт мехоҳад бо Шумо муошират кунад. Баъзе кӯдакон табиатан одамдӯст ҳастанд, дар ҳоле ки дигарон оромтаранд.

Кай бояд бо тифлон сӯҳбаткуниро оғоз кард?

Хеле хуб хоҳад буд, агар Шумо ҳарчи зудтар бо кӯдакатон сӯҳбат кунед. Фарзанди Шумо аз таваллуд миқдори зиёди маълумотро дар калимаҳо ва интонатсия, танҳо тавассути гӯш кардан ва мушоҳида кардани суханронии Шуморо меомӯзад.

Дар аввал, сӯҳбат бо кӯдакатон метавонад яктарафа ба назар расад. Ҳарчанд кӯдаки хурдсол ҳанӯз бо калимаҳо муошират намекунад, вай Шуморо гӯш мекунад ва кӯшиш мекунад, ки ба сӯҳбат ҳамроҳ шавад! Муоширати кӯдак дар он зоҳир мешавад, ки ӯ ба чашмони Шумо нигоҳ мекунад, гӯш мекунад ва гиря мекунад. Баъдтар ҳангоми муошират бо Шумо бо забони «худаш» ҳарф мезанад, табассум мекунад, механдад, бештар садо медиҳад ва баданашро ба ҳаракат медарорад.

Агар Шумо ҳангоми сӯҳбат ба фарзандатон диққат диҳед, Шумо сигналҳои аввалини муоширати ӯро - оғози муоширати Шуморо мушоҳида мекунед.

Вақте ки Шумо бо кӯдаки худ бо гармӣ ва муҳаббат муошират мекунед, Шумо якҷоя як чизи умумие ба вуҷуд меоред, ки метавонед бо ҳамдигар мубодила кунед. Ин муносибатҳои Шуморо бо кӯдаки худ мустаҳкам мекунад.

Маслиҳатҳо барои сӯҳбат бо кӯдакони навзод ва хурдсол

Шумо шояд фикр кунед, ки ҳангоми сӯҳбат бо кӯдаки навзод ё хурдсол беақл ба назар мерасед, зеро ӯ бисёр гап намезанад, аммо аз ин кор даст накашед! Дар ин ҷо баъзе идеяҳо барои рушди малакаҳои нутқи кӯдаки Шумо оварда шудаанд.

"Ба мавҷи" кӯдаки худ мувофиқ шавед:

• Омилҳои диққатҷалбкунандаро кам кунед. Телевизор ё компютерро хомӯш кунед ё ҳар кори аз дастатон меомадаро кунед, то ки ҳангоми сӯҳбат бо фарзандатон парешон нашавед.
• Ба он чизе, ки кӯдакро ба худ ҷалб мекунад, диққат диҳед, саволҳо ё шарҳҳо диҳед ва ба ӯ вақт диҳед, то ҷавоб диҳад. Масалан, ҳангоми оббозӣ Шумо метавонед гӯед: «Бубин! Ин мурғобӣ аст? Мурғобӣ шино мекунад."
• Вақте ки кӯдаки Шумо сухан гуфтанро ёд мегирад, ба ӯ вақт диҳед, то барои ақидаҳои худ калимаҳоро пайдо кунад ва ҳангоми сухан гуфтани ӯ бодиққат гӯш кунед. Кӯшиш накунед, ки ба ҷои ӯ ҷумлаҳоро ба итмом расонед ва боварӣ ҳосил кунед, ки ӯ суханашро тамом кард пеш аз сухан гуфтани Шумо. Ин ба фарзанди Шумо боварӣ мебахшад, ки суханони ӯ муҳим аст.
• Танаффусҳои табииро истифода баред. Кӯдак дар ниҳоят ин фосилаҳоро ҳангоми рушди нутқи худ пур мекунад. Ин инчунин ба ӯ таълим медиҳад, ки бо навбат муошират кунад.

Ҷолиб бошед:

• Бо фарзандатон дар бораи чизҳое сӯҳбат кунед, ки ба онҳо таваҷҷӯҳ дорад, масалан, имрӯз бобояш чӣ кор мекунад, ҳикояеро, ки Шумо якҷоя хондед ё дар берун чӣ ҳодиса рӯй медиҳад.
• Бо фарзандатон дар бораи он чизе, ки якҷоя аз сар гузаронидаед, сӯҳбат кунед, масалан: «Имрӯз офтобӣ аст. Дар хотир дорӣ, ки дирӯз вақте мо ба хона мерафтем, чй тавр тар шуда будем? Ҷуробҳои ту тар шуд!»
• Ба таври возеҳ сухан гӯед, ин сӯҳбати Шуморо ҷолиб ва шавқовар мегардонад. Муҳим он нест, ки Шумо чӣ мегӯед, балки чӣ гуна мегӯед.
• Агар Шумо калимаҳои душворро истифода баред, онҳоро фаҳмонед ва сӯҳбати худро дар атрофи онҳо бо истифода аз калимаҳои зиёди тавсифӣ созед. Масалан: "Ҳоло мо ба назди педиатр меравем - ин духтурест, ки дар бораи кӯдакони хурдсол ҳама чизро медонад.

Хонед, ҳикоят кунед, суруд хонед ва шеър эҷод кунед:

• Ба кӯдаки худ аз таваллуд китоб хонед ва ҳикояҳо нақл кунед, агар имкон бошад ҳар рӯз. Пас аз чанд ҳафта, фарзанди Шумо дарк хоҳад кард, ки ин вақте аст, ки Шумо метавонед оромона ва ба таври махсус якҷоя бошед.
• Тасвирҳоро дар китобҳо муҳокима кунед, бо овози баланд ҳайрон шавед, ки минбаъд дар ҳикоя чӣ рӯй дода метавонад, ба калимаҳо ва ҳарфҳо ишора кунед ва ба фарзандатон иҷозат диҳед, ки расмҳо ва ҳарфҳои китобро ламс кунад, китобро дорад ва варақ занад. Шумо метавонед аз расмҳои китоб ҳикояҳои худро эҷод кунед.
• Ба фарзандатон фаҳмонед, ки китоб ва хондан шавқовар аст. Ин корро карда мешавад, агар Шумо барои хондан ҷои махсус омода кунед, кӯдакро ҳангоми хондан ба оғӯш гиред ва ба кӯдак иҷозат диҳед, ки китобҳоро интихоб кунад - ҳатто агар Шумо як чизро такрор ба такрор хонед!
• Пеш аз хоб, дар мошин, дар ҳаммом, суруду шеърҳо хонед. Кӯдак ритми калимаҳоро дӯст медорад ва овози Шумо ӯро ором мекунад.

Илова бар ин, фарзанди Шумо бо мушоҳидаи муоширати Шумо бо одамони дигар сухан гуфтанро ёд мегирад. Агар Шумо бо муносибати мусбӣ сӯҳбат кунед, кӯдаки Шумо низ бо дигарон дӯстона муошират хоҳад кард. Масалан, ҳангоми хӯроки шом Шумо метавонед дар бораи ягон чизи гуворо сӯҳбат кунед: "Бо Шумо имрӯз чӣ ҳодисаҳои хуб рӯй дод?"