Ҳангоми расонидани ёрии аввал чиро дар хотир бояд дошт

Вақте ки Шумо дар вазъияте ҳастед, ки дар он бояд ба кӯдаки маҷрӯҳшуда кӯмаки аввалия расонед, аввал фикр кунед, ки Шумо дар ин бора то чӣ андоза донишу таҷриба доред ва оё Шумо барои ин мувофиқ ҳастед. Ё худатон қарор кунед, ки беҳтар аст, ки мутахассисонро интизор шавед, то ҷароҳатро бадтар накунед. Ҳангоми интизории омадани хадамоти ёрии таъҷилӣ ором бошед ва бо кӯдаки осебдида сӯҳбат кунед, ба ӯ итминон диҳед, ки ёрӣ наздик аст ва Шумо ӯро дар изтироб намегузоред.

Баъзе аз расмиёти тавсияшудаи ёрии аввал дониш ва малакаҳои махсуси тиббиро талаб мекунанд (масалан, эҳёгарии дилу шуш, усули Геймлих ва ғ.).

Маълумоти назариявӣ, ки дар тавсифи расмиёти тавсияшуда мавҷуд аст, барои татбиқи бомуваффақияти баъзе аз онҳо кофӣ нест. Муҳим аст, ки волидайн ва ё парасторони кӯдак омӯзиши амалӣ гиранд ва дар ҳолатҳое, ки саломатӣ ё ҳаёти кӯдак дар хатар аст, тарзи дуруст рафтор карданро омӯзанд. Онҳо бояд техникаи дурустро истифода баранд ва пайдарпайии зарурии чораҳоро риоя кунанд, ки ҳангоми санҷиши аломатҳои ҳаёт муҳиманд, реаниматсияи дил ва шушро гузаронида тавонанд ва ёрии таъҷилӣ даъват кунанд, инчунин дигар малакаҳо, донишҳо ва принсипҳои кӯмаки аввалияро дошта бошанд.

Азбаски синну соли кӯдак барои муайян намудани усулҳои ёрии аввал вобастагӣ дорад, муҳим аст, ки волидайн ва парасторон омӯзиши амалӣ гиранд.

Барои маълумоти бештар дар бораи омӯзиши ёрии аввал, Шумо метавонед ба идораи Салиби Сурх ё хадамоти ёрии таъҷилии тиббии минтақаи худ муроҷиат кунед.