Чӣ гуна байни волидон ва фарзандон муносибатҳои хуб барқарор кардан мумкин аст

Муносибатҳои хуби волидайн ва кӯдакон: чаро ин муҳим аст?

Муҳимтарин муносибати барвақтӣ барои кӯдакон - ин муносибат бо волидони онҳост.

Муносибати мусбӣ байни волидайн ва кӯдакон ба кӯдакон кӯмак мекунад, ки ҷаҳонро омӯзанд ва бифаҳманд, ки оё муҳити атроф бехатар аст, оё онҳоро дӯст медоранд, кӣ онҳоро дӯст медорад, вақте ки онҳо гиря мекунанд, механданд ё лабу рӯй бурма мекунанд чӣ рӯй медиҳад ва ғайра.

Ин муносибатҳо ба тамоми соҳаҳои инкишофи кӯдак таъсир мерасонанд.

Эҷоди муносибатҳои мусбӣ байни волидон ва кӯдакон дар сурате ба вуҷуд меояд, ки агар:

• шумо ҳамдардӣ зоҳир кунед ва ба кӯдак таваҷҷӯҳ диҳед;
• бо фарзандатон вақти пурмаҳсул гузаронед;
• муҳити ғамхорӣ, боварӣ ва эхтиром муҳайё созед.

Формулаи эҷоди муносибати дурусти волидайн ва фарзанд вуҷуд надорад ва ногузир ҳолатҳое мешаванд, ки муносибати шумо ба фарзандатон душвор аст, нисбати он ки мехостед. Аммо агар шумо барои бунёди муносибатҳои худ кор кунед, кӯдак худро дӯстдошта ва бехатар ҳис мекунад.

Чӣ тавр ҳамдардӣ дар муносибатҳои волидон ва кӯдакон кӯмак мекунад

Нишон додани ҳамдардӣ ва таваҷҷӯҳ маънои онро дорад, ки ба ҳолати кӯдак мувофиқат кунед ва дарк кунед, ки ҳоло бо ӯ чӣ рӯй дода истодааст. Ин ба фарзанди шумо нишон медиҳад, ки шумо эҳсосоти ӯро мубодила мекунед, ба он чизе, ки барои ӯ муҳим аст, таваҷҷӯҳ доред - ин асоси муносибатҳои қавӣ аст.

Инҳоянд чанд маслиҳате, ки барои нишон додани таваҷҷӯҳ бо роҳҳои ба фарзандатон муҳим, кӯмак мерасонанд:

• Ризоият ва рӯҳбаландӣ нишон диҳед, бигзор кӯдак он чизеро, ки ба ӯ маъқул аст, кунад ва кӯшиш кунед, ки ҳамеша роҳбарӣ накунед. Масалан, агар кӯдаки шумо ҳангоми бозӣ бо кубикҳо аз онҳо манора насозад, балки бо онҳо мисли лӯхтак бозӣ кунад, дахолат накунед. Шумо ҳеҷ гоҳ кӯшиш накунед, ки кӯдаки худро маҷбур созед, ки бо бозичаҳо ба таври "дуруст" бозӣ кунад.
• Ба он коре, ки фарзанди шумо мекунад, диққат диҳед, шарҳ диҳед ё ҳамроҳ бозӣ кунед. Масалан, «Оё кубикҳои калони кабуд фурӯшандаанд? Кубики хурди сурх бошад харидор аст? Ӯ чӣ мехарад?”
• Ба фарзандатон гӯш диҳед ва кӯшиш кунед фаҳмед, ки ӯ чӣ гуфтан мехоҳад. Масалан, агар ӯ якбора дар бораи ҳар чизе, ки дар давоми рӯз рӯй дод, тӯлонӣ ва зиёд сӯҳбат кунад, ӯ воқеан метавонад гӯяд, ки мураббияи наваш ба ӯ маъқул аст ё тамоми рӯз рӯҳияи хуб дорад.
• Фикр кунед, ки рафтори фарзандатон ба шумо чӣ мегӯяд ва ин ба шумо ёрӣ медиҳад фаҳмед, ки ӯ воқеан ба чӣ ниёз дорад. Масалан, агар духтари навраси шумо дар ошхона бекор гардад ва на он қадар гап занад, вай метавонад танҳо дар назди шумо буданро хоҳад. Ӯро ба оғӯш гиред ё пешниҳод кунед, ки ба шумо дар пухтан кӯмак расонад, ҳатман гап задан лозим нест, агар хоҳиш надошта бошад.

Нишон додани ҳамдардӣ ва таваҷҷӯҳ ба фарзанди шумо инчунин маънои онро дорад, ки ба ӯ имкон диҳед, ки баъзан худаш ташаббус кунад, масалан:

• Вақте ки шумо бо кӯдаки хурдсоли худ бозӣ мекунед, он чизеро, ки ӯ мехоҳад бозӣ кунад, ҷӯр шавед, якҷоя бозӣ ва хурсандӣ кунед.
• Ба кӯдаки калонтар иҷозат диҳед, ки ташаббусро ба ӯҳда гирад, идеяҳои ӯро дастгирӣ кунед - масалан, розӣ шавед агар ӯ барои хӯроки шоми оилавӣ меню омода кардан хоҳад.
• Вақте ки фарзанди шумо фикри худро баён мекунад, бо ӯ сӯҳбат кунед, то дар бораи он ки ӯ чӣ фикр ва эҳсос мекунад, бештар фаҳмед.

Такрор ё дигар хел ифода кардани суханони кӯдак, табассум ва тамоси чашм ба ӯ имкон медиҳад фаҳмад, ки ҳангоми сӯҳбат ё вақтгузаронӣ шумо ба ӯ ҳамдардӣ ва таваҷҷӯҳ доред. Ин изҳори меҳр ва таваҷҷӯҳи шумо ба фарзандатон кӯмак мекунад, ки худро ором ва дилпурона ҳис кунад.

Чӣ тавр вақтро самаранок сарф кардан мумкин аст, то муносибатҳои байни волидон ва фарзандон барпо карда шаванд

Муносибатҳои мусбӣ байни волидон ва фарзандон дар вақти якҷоя гузаронидашуда бунёд мегарданд. Ҳангоми вақтгузаронии якҷоя, шумо дар бораи таҷриба, фикр, эҳсосот ва тағирёбии шавқу рағбати якдигар маълумот мегиред. Ин як унсури олиҷаноби эҷоди муносибат бо кӯдак аст.

Самаранок вақт гузаронидан - маънои онро дорад, ки таваҷҷӯҳи пурраи худро ба фарзандатон диҳед, бидуни ба ягон кор парешон шудан. Умуман, ин ҳама гуна фаъолият бо кӯдак аст - дар ҳама вақт ва дар ҳама ҷо. Ҳангоме ки шумо бо фарзандатон якҷоя вақт мегузаронед, шумо нишон медиҳед, ки ӯро қадр ва мӯътабар мекунед. Ин вақтро метавон истифода бурд, то ба фарзандатон тавассути табассум, ханда, тамоси чашм, оғӯш ва ламсҳои навозишкорона сигналҳои мусбӣ диҳед.

Кӯшиш кунед, ки бо ҳар як фарзандатон мунтазам як ба як вақт гузаронед. Ҳама кӯдакон гуногунанд ва шумо шояд фикр кунед, ки фарзанди шумо худашро бо ягон чиз банд карда метавонад, аммо вақтгузаронии якҷоя ҳамеша барои ҳамаи кӯдакон муфид аст. Дар рӯзҳои кории пурташвиш шояд шумо барои танҳо бо фарзандонатон будан вақти зиёд надошта бошед, аммо беҳтар аст, ки то ҳадди имкон зиёдтар муошират кунед.

Вақте, ки шумо бо фарзандатон мегузаронед, инчунин ба тарзи омӯзиши ӯ таъсир мерасонад. Масалан, вақте ки шумо бо фарзандатон дар се соли аввали ҳаёт гап мезанед, ба ӯ барои ёд гирифтани гапзанӣ кӯмак мекунад.

Боварӣ, ғамхорӣ ва эҳтиром дар муносибатҳои мусбии байни волидон ва фарзандон

Боварӣ ва эҳтиром - ҷузъи муҳими муносибатҳои мусбии байни волидон ва фарзандон мебошанд.

Ҳатто дар солҳои аввали ҳаёти кӯдак ташаккул додани боварӣ ва эҳтиром муҳим аст. Кӯдаки шумо худро ором ва дилпур ҳис мекунад, вақте ки мефаҳмад, ки ӯ метавонад ба онҳое, ки барои эҳтиёҷоташ ғамхорӣ мекунанд, такя кунад. Баробари ба воя расидани фарзанди шумо, боварӣ ва эҳтиром як раванди дуҷониба мегардад.

Шумо метавонед бо эҷоди муносибатҳои байни худ боварӣ ва эҳтиромро ташвиқ кунед. Масалан:

• Вақте ки фарзанди шумо ба дастгирӣ, ғамхорӣ ё кӯмак эҳтиёҷ дорад, ба кӯмак биёед - дар ҳама ҳолат, хоҳ он барои кӯмак ба тифл ҳангоми афтидан ё гирифтани наврас аз шабнишинӣ, агар ӯ бо чунин хоҳиш занг занад. Ин ба ӯ кӯмак мерасонад боварӣ ҳосил кунад, ки шумо ҳамеша дар назди ӯ хоҳед буд, вақте ки ӯ ба шумо ниёз дорад.
• Кӯдаки худро бифаҳмед ва ӯро чӣ хеле ки бошад қадр кунед. Агар писари шумо футболро дӯст дорад, ӯро дастгирӣ кунед ё бо ӯ дар бораи футбол ва бозингарони дӯстдошта сӯҳбат кунед. Ин эҳтироми эҳсосот ва ақидаҳои ӯро нишон медиҳад ва инчунин ба ӯ имкон медиҳад фаҳмад, ки ӯ метавонад оиди ҳамаи чиз ба шумо бигӯяд.
• Муносибати шумо баробари афзоиш ёфтани фарзанди шумо ва тағйирёбии эҳтиёҷоту шавқу рағбати онҳо инкишоф меёбад. Масалан, дар айёми наврасӣ, кӯдак ҳангоми бо дӯстонаш ба боғ рафтан намехоҳад, ки дар он ҷо шумо бошед, ҳатто агар пештар бозӣ кардан бо шумо дар он ҷо ба ӯ маъқул буд.
• Қоидаҳои устувор, вале одилонаи оилавӣ муқаррар кунед. Қоидаҳо – ин дастурҳои аниқе мебошанд, ки чӣ тавр оилаи шумо ба наздикон ғамхорӣ ва муносибат мекунад. Онҳо ба фарзанди шумо кӯмак мекунанд фаҳмад, ки шумо дар муносибат бо ӯ мунтазам мебошед.